Terug

Tijd om de draad weer op te pakken dacht ik. Het is al een 7 maanden geleden dat ik nog iets gepost heb en dat is eigenlijk schandalig. Daarnet dacht ik, ik ga nog eens een kijkje nemen op mijn ‘blog’. Ik was eigenlijk van plan om alles nog eens te lezen en er dan verder niets meer mee te doen om het zo stilletjes aan te laten leeglopen. Maar toen ik alle berichtjes las, was ik daar ineens niet meer zo zeker van. Jammer toch om de tijd te laten stilstaan op het internet, net dat medium dat vooruit gaat als een sneltrein.

Daarom een nieuw bericht.

Gisteren was een zalige dag. Ik had de dag ervoor te horen gekregen dat ik aangenomen ben voor een job waarvoor ik gesolliciteerd had. Het was me nog niet totaal doorgedrongen op maandag maar gisteren, dinsdag kwam dat des te meer. De afgelopen weken was ik een beetje gestressd. Hoewel gestressd misschien niet echt het juiste woord is. Ik was elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op pad, solliciteren, het is werkelijk een fulltime job. Echt stress voelde ik niet maar echt op mijn gemak was ik ook niet. Daar kwam verandering in gisteren.

Wat is er zaliger om ’s morgens rustig wakker te worden, nog een paar hoofdstukken te lezen in een goed boek (Eenzaamheid der priemgetallen, prachtig!) en dan op te staan, de rolluik open te doen en te zien dat de hele wereld is bedekt onder een mooi sneeuwtapijtje. Ik ben geen zomermens want de winter is zoveel wonderbaarlijker. Daar word ik echt gelukkig van om die verse sneeuw te zien liggen. Ik werd plots weer 5 jaar. Alle stress viel van me af en ik had op slag een vakantiegevoel. Daarom hou ik zo van de winter omdat sneeuw zoiets teweeg kan brengen.